Ludziepolecić#ifdef do kompilacji warunkowej z dużym marginesem. ZAszukać#ifdef uzasadnia, że ​​jego stosowanie jest wszechobecne.

Jeszcze#ifdef NAME (lub równoważnie#if defined(NAME) I powiązane#ifndef NAME (i#if !defined(NAME)) mają poważną wadę:

header.h

#ifndef IS_SPECIAL
#error You're not special enough
#endif

source.cpp

#include "header.h"

gcc -DIS_SPECIAL source.cpp

przejdzie, oczywiście, jak będzie

source1.cpp

#define IS_SPECIAL 1
#include "header.h"

Ale tak będzie

source0.cpp

#define IS_SPECIAL 0
#include "header.h"

co jest całkiem złe. Niektóre kompilatory C ++ przekazały przetworzony plikC tryb (ze względu na rozszerzenie lub opcję wiersza polecenia) skutecznie to robi#define __cplusplus 0. Widziałem, jak coś się załamuje

#ifdef __cplusplus
extern "C" {
#endif
/* ... */
#ifdef __cplusplus
}
#endif

został przetworzonyC tryb, gdzieextern "C" jest nieprawidłową składnią, ponieważ__cplusplus został automatycznie zdefiniowany0.

Z drugiej strony, działa to poprawnie dla wszystkich kompilatorów:

#if __cplusplus
extern "C" {
#endif
/* ... */
#if __cplusplus
}
#endif

Dlaczego ludzie nadal korzystają#ifdef w tym scenariuszu? Czy po prostu tego nie wiedzą#if działa doskonale na niezdefiniowanych nazwach? Lubczy istnieje rzeczywista wada#if vs#ifdef do kompilacji warunkowej?

Oczywiście,#ifdef ma poprawne zastosowania, takie jak podanie wartości domyślnych dla konfigurowalnych parametrów:

#ifndef MAX_FILES
#define MAX_FILES 64
#endif

Omawiam tylko przypadek testowania flag.