Czy istnieje znacząca różnica między wykonaniem asynchronicznej usługi [IsOneWay = true] WCF i wywołaniem metody synchronizacji przy użyciu zadania na kliencie?
Jeśli mam zdefiniowaną usługę:
[ServiceContract(SessionMode = SessionMode.NotAllowed)]
public interface IMyService
{
[OperationContract(IsOneWay = true)]
[ReceiveContextEnabled(ManualControl = true)]
void DoSomething(Message<XElement> message);
}
i chcę nazwać go asynchronicznie od mojego klienta (używając umów udostępnionych, które nie generują z svcutil ani nie dodają odwołania do usługi) mogę zrobić:
Task task = Task.Factory.StartNew(() => myService.DoSomething(message));
... some other code
task.Wait();
Mógłbym również zdefiniować moją usługę do asynchronizacji:
[ServiceContract(SessionMode = SessionMode.NotAllowed)]
public interface ICacheKeyExchangeAsync
{
[OperationContract(IsOneWay = true, AsyncPattern = true)]
[ReceiveContextEnabled(ManualControl = true)]
IAsyncResult BeginDoSomething(Message<XElement> message, AsyncCallback callback, object state);
void EndDoSomething(IAsyncResult result);
}
i zrób to zamiast tego
IAsyncResult result = myService.BeginDoSomething(message, null, null);
.... some other code
myService.EndDoSomething(result);
Czy istnieją znaczne różnice między podejściami?