wbudowany zakres lub numpy.arange: który jest bardziej wydajny?
Kiedy powtarzasz dużą tablicę z wyrażeniem zakresu, czy powinienem używać wbudowanej funkcji Pythona, czy numpy?arange
uzyskać najlepszą wydajność?
Moje dotychczasowe rozumowanie:
arange
prawdopodobnie ucieka się do natywnej implementacji i dlatego może być szybszy. Z drugiej strony,arange
zwraca pełną tablicę, która zajmuje pamięć, więc może istnieć narzut. Wyrażenie zakresu Pythona 3 jest generatorem, który nie przechowuje wszystkich wartości w pamięci.