Dlaczego należy używać iteracji zamiast rekursji ogonowej?
Jaki jest zapach projektu, słaba praktyka w rekursji? Kiedy zobaczyłem, że mam na myśli ulepszenia, szybko rozejrzałem się po Google. Widziałem wiele komentarzy na temat rekurencji rekurencyjnej w iteracjach i odnoszących się do niego jako zapachu projektowego.
public static void DebugOutput2(Exception ex) {
if (ex == null) {
return;
}
Debug.WriteLine(ex.Message);
if (ex.InnerException != null) {
DebugOutput2(ex.InnerException);
}
}
// WAS REFACTORED TO
public static void DebugOutput(Exception ex) {
if (ex == null) {
return;
}
while (true) {
Debug.WriteLine(ex.Message);
if (ex.InnerException != null) {
ex = ex.InnerException;
continue;
}
break;
}
}
EDYCJA: Oparte na komentarzu do kompilatora C #. Wygląda na to, że jest teraz rekurencyjny
Cel .net 4.5. C # 5.0
ILDASM Wyjście dla wersji rekursji ogonowej: Pokazuje wywołanie rekurencyjne, a nie iterację
.method public hidebysig static void DebugOutput(class [mscorlib]System.Exception ex) cil managed
{
// Code size 54 (0x36)
.maxstack 2
.locals init ([0] bool CSZauważ, że podczas gdy CLR obsługuje połączenia ogonowe,0000)
IL_0000: nop
IL_0001: ldarg.0
IL_0002: ldnull
IL_0003: ceq
IL_0005: ldc.i4.0
IL_0006: ceq
IL_0008: stloc.0
IL_0009: ldloc.0
IL_000a: brtrue.s IL_000e
IL_000c: br.s IL_0035
IL_000e: ldarg.0
IL_000f: callvirt instance string [mscorlib]System.Exception::get_Message()
IL_0014: call void [System]System.Diagnostics.Debug::WriteLine(string)
IL_0019: nop
IL_001a: ldarg.0
IL_001b: callvirt instance class [mscorlib]System.Exception [mscorlib]System.Exception::get_InnerException()
IL_0020: ldnull
IL_0021: ceq
IL_0023: stloc.0
IL_0024: ldloc.0
IL_0025: brtrue.s IL_0035
IL_0027: nop
IL_0028: ldarg.0
IL_0029: callvirt instance class [mscorlib]System.Exception [mscorlib]System.Exception::get_InnerException()
IL_002e: call void ca1.Program::DebugOutput(class [mscorlib]System.Exception)
IL_0033: nop
IL_0034: nop
IL_0035: ret
} // end of method Program::DebugOutput