Mam pytanie dotyczące tego, jak Z3 stopniowo rozwiązuje problemy. Po przeczytaniu kilku odpowiedzi tutaj znalazłem następujące:

Istnieją dwa sposoby użycia Z3 do przyrostowego rozwiązywania: jeden to tryb push / pop (stos), drugi używa założeń.Ograniczenia miękkie / twarde w Z3.W trybie stosu z3 zapomni wszystkich wyuczonych lematów wświatowy (czy mam rację?) zakres nawet po jednym lokalnym „popie”Skuteczność wzmacniania ograniczeń w rozwiązaniach SMTW trybie przypuszczeń (nie znam nazwy, to jest nazwa, która przychodzi mi na myśl), z3 nie uprości niektórych formuł, np. propagowanie wartości.Zmiana zachowania z3 na żądanie dla niesatysfakcjonującego rdzenia

Dokonałem porównania (możesz poprosić o formuły, są one po prostu zbyt duże, aby umieścić je na rise4fun), ale oto moje obserwacje: Na niektórych formułach, w tym kwantyfikatorach, tryb założeń jest szybszy. W niektórych formułach z wieloma zmiennymi boolowskimi (zmiennymi założeń) tryb stosu jest szybszy niż tryb założeń.

Czy są wdrażane do konkretnych celów? Jak działa przyrostowe rozwiązywanie w Z3?