Kontrola wersji z Subversion zaleca następujący układ repozytoriów (pojedynczego projektu) (uzupełniony przezto pytanie):

/trunk
/tags
  /rel.1 (approximately)
  ...
/branches
  /rel1fixes

Jakie są względne zalety tego rozwiązania w porównaniu z (być może) bardziej zorientowanym na proces?

/development
  /current
  /stable
/qa (maybe)
  ...
/production
  /stable
  /Prod.2
  /Prod.1
/vendor
  /Rel.5.1
  /Rel.5.2

Pamiętaj, że myślę o wdrożeniu wewnętrznym, a nie o budowaniu produktu.

Zastrzeżenie: chociaż jestem użytkownikiem Subversion, nigdy nie musiałem z nim wdrażać w prawdziwym środowisku na żywo.